Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα  μικρό, μικρούλικο ποντίκι...

χμμμμ όχι δεν θα το ξεκίνησω έτσι... δεν θα πω παραμύθι...
 
Λοιπόν ξανά από την αρχή...!
 
Οι περισσότεροι έχουμε μια εσωτερική φωνή από την παιδική μας ηλικία. Μια φωνή, που όσο κι περάσουν τα χρόνια δεν παύει να υπάρχει.
Μειώνεται η παρουσία της ωστόσο, αλλά είναι στο χέρι μας αν θα την κρατήσουμε ζωντανή ή αν θα την εξοντώσουμε, με το πέρασμα των ετών.
 
Είναι η φωνή που σου λέει πως ακόμα μπορείς να απολαύσεις, χωρίς ενοχές, μαλλί της γριάς μπροστά σε κόσμο.
Είναι η φωνή που σου λέει πως είναι φυσιολογικό να τρως την ζύμη του κέικ και να πασαλείβεις τα δάχτυλά σου,καθώς τα περνάς από τις πλευρές του μπολ.
Είναι η φωνή που σου λέει πως είναι φυσιολογικό να ακούς την βροχή και να γεμίζουν τα μάτια σου με σταγόνες, ίδιες με αυτές που ακούγονται στο τζάμι του παραθύρου σου.
Είναι η φωνή που ικανοποιείται όταν τις παραμονές των Χριστουγέννων αντί να χαθείς μέσα στον κόσμο που τρέχει να ψωνίσει, κάθεσαι με το κόκκινο αγιοβασιλιάτικο σκουφί σου και φτιάχνεις σοκολατάκια με καβουρδισμένα αμύγδαλα και καραμέλα.
Είναι η φωνή που σε συμβουλεύει να κρατάς ζωντανά τα όνειρα που έκανες μικρός τα καλοκαίρια, όταν κοίταζες τον ουρανό και χανόσουν μέσα στα αστέρια του.
Είναι η φωνή που δεν θα της φανεί περίεργο όταν δει πως πιστεύεις ακόμα στη μαγεία των παραμυθιών, στους φαύνους - όπως ο Mr Tumnus από τη Νάρνια - σε ποντίκια που μιλάνε, σε νάνους που κάνουν τον γύρο του κόσμου...
Είναι η φωνή που λέει πολλά και θα πει  ακόμα περισσότερα, αν την αφήσεις να σου μιλήσει.
 
Γιατί πολλοί είναι εκείνοι που κλείνουν τα αυτιά τους μόλις την ακούσουν, επειδή αυτή η φωνή πηγάζει από το μέρος της ψυχής μας, που φοβόμαστε περισσότερο.
Εκείνο του αιώνιου παιδιού.
Δεν είναι εύκολο να το ακούς.
Δεν είναι εύκολο να ξέρεις πως υπάρχει μονίμως κάτι, που σου θυμίζει πως η καθημερινότητα που ζεις μπορεί να αναιρεθεί.
 
Φοβόμαστε το όνειρο.
Φοβόμαστε τη χαρά.
Φοβόμαστε την ευτυχία.
Λέμε πως την αποζητούμε, αλλά στην ουσία την φοβόμαστε.
Οι περισσότεροι φοβούνται να κρατήσουν το παιδί μέσα τους, γιατί τους θυμίζει πως τα πιο μεγάλα συναισθήματα τα συναντάς μέσα στις μικρές στιγμές.
 
Θα μου πείτε τώρα: «Καλά, κι εσύ έχεις την εντύπωση πως θέλω να είμαι δυστυχισμένος;».
Και θα σου απαντήσω κι εγώ με τη σειρά μου: «Όχι, αλλά δεν θέλεις να ρισκάρεις την όποια σχετική ευτυχία, για μια μεγαλύτερη!»
 
Και που λες η δική μου φωνή είναι ηχηρή. Είναι μελωδία χριστουγεννιάτικη!
Αλλά δεν είναι μόνο φωνή, έχει και μορφή!
Σαν τον Μορμόλη του Ράινερ Χάχφελντ ή τον Pantoufle από την ταινία "Chocolat".
 
Ο δικός μου φίλος λοιπόν, είναι ένα ποντίκι με ένα μεγάλο γαλάζιο φιόγκο!
Το όνομα του είναι Cap Cap, όπως ο ήχος της βροχής που πέφτει στις σκεπές των σπιτιών.
Ο Cap Cap έρχεται και με συντροφεύει όταν βρέχει, όταν πίνω το αγαπημένο μου τσάι κανέλα, όταν σκέφτομαι ο,τιδήποτε χριστουγεννιάτικο.
Τότε ακούω τα ροζ πατουσάκια του να γλιστρούν πάνω στο πάτωμα, καθώς κατευθύνεται βιαστικά προς εμένα.
Μετά από λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα μου κι έτσι δεν είμαι ποτέ μόνος!
Ο Cap Cap μου δείχνει πάντα ποιος είμαι, πώς είμαι και γιατί είμαι αυτό που είμαι.
Μου θυμίζει τι πρέπει να προσέχω και τι όχι!
Μου βάζει τις φωνές όταν πρέπει και με κοιμίζει τις νύχτες, που πλαγιάζω μόνος.
Κάνει αστεία και κουνάει με έναν δικό του τρόπο τον γαλάζιο του φιόγκο, όταν θέλει να με κάνει να γελάσω, αλλά το σημαντικότερο που κάνει είναι πως με κρατάει συνδεδεμένο με τον άυλο κόσμο της φαντασίας των παιδικών μου ονείρων.
Και είναι αυτό ακριβώς που χρειάζομαι όταν με προδίδει ένας φίλος, ή όταν δέχομαι πισώπλατες μαχαιριές στην δουλειά μου, ή όταν νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει (ή κάνει πως δεν με καταλαβαίνει) ο συνομιλητής μου, ή όταν απογοητεύομαι επειδή δεν έφερα τα αποτελέσματα που πίστευα πως αξίζω.
Τότε έρχεται ο μικρός μου ποντικός και μου θυμίζει πού και πώς πρέπει να σπαταλάω τα δάκρυά μου.
 
Όμως μην πιστέψεις πως μόνο εγώ έχω έναν τέτοιο φίλο.
Ο καθένας μας έχει έναν Cap Cap, αρκεί βέβαια να τον αφήσει να μεγαλώσει, να τον σεβαστεί, να τον ακούσει και να μην αφήσει την υποτιθέμενη ωριμότητα να τον σκοτώσει.
Είναι λάθος να νομίζεις πως επειδή ενηλικιώθηκες το άσπρο και το μαύρο είναι τα μοναδικά χρώματα, που μπορείς να βάψεις την ζωή σου.
Πάρε το πινέλο και ζωγράφισε τον κόσμο σου με τα χρώματα που έχεις φανταστεί, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν!
 
Η φωνή που χρειαζόμαστε υπάρχει.
Είναι εκεί που φοβόμαστε να ψάξουμε.
Υπάρχει, όσο κι αν αργήσεις να την ανακαλύψεις.
Δεν θα σου παραπονεθεί ποτέ, γιατί ξέρει ότι πάντα μας συναντά τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε.
 
Αναζητήσέ την!